In de beginjaren van Fort Fox, zoals het huis zichzelf heeft genoemd, was dat wel anders. Marieke, één van de eerste bewoners, weet nog goed hoe alles begon: “Ik vond het vijf jaar geleden ook wel een experiment, om met een compleet nieuwe groep een huis starten. We hebben toen allerlei teams opgezet, die zich bijvoorbeeld bezig hielden met de keuken, de kelder of de tuin. Iedereen ging er vol voor, en dat zorgde snel voor een hechte band. We wilden er samen echt iets van maken.”

Dat experiment is absoluut geslaagd, maar met het verhuizen van de mensen uit de eerste generatie verandert OD54 langzamerhand in een studentenhuis zoals er zovelen zijn. Toch zijn er ook bijzondere verschillen, blijkt tijdens een gesprek met vier van de studenten het pand nu hun thuis noemen. “Mensen blijven hier ook tijdens hun master wonen, en soms zelfs tot een tijdje na hun afstuderen”, vertelt Giulia, die na een periode als onderhuurder (“huisdier”, in OD54-termen) vaste bewoner werd. “Echt ouderejaars zie je maar weinig in huizen die zo groot zijn, vaak omdat je daar meer op elkaars lip zit. Hier heb je meer ruimte  om je terug te trekken als je aan het werk moet”, geeft Marieke aan, die eerder met 18 woonde.

Aan de andere kant probeert het huis de balans tussen jong en oud te bewaren. “Met veel oudejaars werd het huis ook wat rustiger, maar met dank aan de instroom van jongere bewoners is er weer wat meer leven in de brouwerij”, aldus Giulia. Zeker de mensen met een slaapkamer aan de woonkamer kunnen tegenwoordig weer vaker rekenen op nachtelijk bezoek van huisgenoten die terugkomen van de borrel.

Dat de Stichting bij de verbouwing veel aandacht heeft besteed aan geluidsisolatie heeft z’n vruchten afgeworpen. Giulia: “ik heb veel meer last van Virgilianen op straat dan van de vereniging”. Geluid van de sociëteit blijft op de achtergrond. “Lawaaiige vergaderingen van de AK, die vaak in de Kleine Eetzaal zitten, krijgen we soms wel mee”, vult Sophie aan.

Giulia legt uit dat het huis wel duidelijke afspraken heeft gemaakt om te voorkomen dat OD54 een verlengstuk van de Sociëteit wordt. “We zijn in de eerste plaats een huis, en je wilt ook je huis leren kennen”, stelt Dorien. Sophie vertelt: “Huisgenoten die met hun commissie of jaarclub willen eten of vergaderen trekken zich vaak terug in de kluis in de kelder”. OD54 was ooit een bankgebouw, in de kelder zit nog steeds een grote kluis. Ook verenigingsbestuurders die in OD54 wonen – bijna ieder jaar wel één, dit jaar zelfs twee – stellen duidelijke grenzen. Dorien: “Thuis wil ik thuis zijn en kunnen ontspannen. Aan het begin van het jaar was dat even wennen, maar intussen snappen en respecteren huisgenoten dat ook.” De laatste roddels komen natuurlijk wel over tafel, maar verenigingsgedoe blijft buiten de deur.

Zo’n nauwe link met de buren is dus niet altijd makkelijk, maar soms is het juist erg handig. “Je hoeft nooit een jas aan als je naar de vereniging gaat, en als er een rij staat voor het damestoilet loop ik vaak even naar huis”, vertelt Sophie. “Voor het jaarlijkse huisfeest kopen we bier in bij Sint Jansbrug en lenen we de mobiele tap”, vult Marieke aan. Intussen houdt een verenigingsbestuurder uit OD54 in de gaten of de geplande datum niet te dicht op een Jansbrug-feest zit, zodat de buurt het niet al te zwaar voor de kiezen krijgt.

De 23 Jansbruggers die in het pand wonen of hebben gewoond zijn in de loop van de tijd mooie tradities gestart. “Aan het einde van huisavonden dansen we altijd op de banken, we houden een fotogalerij bij met oud-huisgenoten en gaan regelmatig met elkaar op weekend”, vertelt Marieke. Ook schuiven er nog wel ‘ns vroegere bewoners aan voor het avondeten. “En mensen die op vakantie gaan nemen een shotglaasje mee terug om toe te voegen aan de verzameling op de schouw”, vult Giulia aan. Sinterklaas blijkt een uitlaatklep voor alle frustraties die zich in de loop van het jaar hebben opgebouwd. Dorien: “De gedichten die we schrijven hebben altijd wel een lieve ondertoon, maar het gaat er soms ook wel hard aan toe.”

Ondanks dat het huis de afgelopen jaren nooit exact hetzelfde is gebleven zijn de bewoners wel benieuwd naarde toekomst. “Er zijn veel mensen aan het afstuderen, dus ik denk wel dat het ineens hard kan gaan”, vertelt Marieke, doelend op mogelijke veranderingen aan de sfeer en cultuur in het huis. Giulia is “daar ook wel een beetje bang voor”. “Het duurt niet lang meer voordat er meer nieuwe dan oorspronkelijke bewoners zijn”, legt ze uit. “Als er nu heel veel mensen in korte tijd weggaan, dan is het opeens een behoorlijk andere groep”. Aan de andere kant: aan de basis die de ‘originals’ in 2016 geleden hebben gelegd is sindsdien weinig veranderd. Dat die ook in de toekomst overeind blijft, zit er dus dik in.